Yine milyonlarca yıl önce
daha insanoğlu dünyaya gönderilmeden
önce erkek ve kadın ruhu
aynı beden içinde yaşarlarmış.
Birbirleriyle mükemmel biçimde
uyumlu bu çiftler sevgi, aşk,
mutluluk, gibi ihtiyaçlarını
aynı beden içinde karşılarlarmış.
Tanrılar insanoğlunun bu uyumuna
ve mutluluğuna hayran kalmışlar.
Fakat zamanla erkek ve kadın bu yaşamdan,
bu monotonluktan sıkılmışlar ve
bir gün Tanrıların huzuruna çıkıp:
“Bizler artık bu şekilde yaşamaktan sıkıldık,
monoton ve heyecansız bir hayatımız var.”
diye şikayette bulunmuşlar.
Tanrılar bu şikayet üzerine
toplanıp bir karar almışlar ve kadın ve erkeği var oldukları bedenden ayırmışlar.
Bir çoğunu birbirlerinden çok uzağa fırlatmışlar.
Kimini güneye, kimini kuzeye,
kimini doğuya, kimini batıya,
bazılarını da birbirlerinin
çok yakınlarına yollamışlar.
Birbirlerinden ayrılan bu insanlara
eşlerini arayıp bulmaları söylenmiş.
Bu günümüzde hala böyledir.
Kimse tek başına yaratılmamış.
Herkesin bir eşi var.
Fakat önemli olan o kişiyi,
doğru insanı bulabilmekte.
Bunu başaranlar var.
Etrafımızda 70-80 yaşına gelmiş ve
hala el ele dolaşan,
birbirlerine ilk günkü gibi aşık,
tatlı yaşlı çiftler görmüyormuyuz?
Bu insanlar birbirini bulabilmiş insanlar.
Fakat diğer yanda yıkılan aileler,
mutsuz olan hayatlar var.
Aradığımız kişi, geçmişte aynı bedende
yaşadığımız kişi belki bize çok uzak,
belki de yanı başımızda ama
biz onu görmemekte ısrar ediyoruz.
Kimbilir belki o kişiyi bulacağız.
Sadece bakmak yetmiyor, görmek önemli.
Muhteşem diye nitelendirdiğimiz
"GÜLÜ"
bulmak uğruna ayağımızın altında ezdiğimiz "PAPATYA"
kim bilir belki de aradığımızdır...
